Choroby układu kostno-stawowego i mięśniowego

Złamanie kości

Jeżeli siła urazu przekracza wytrzymałość kości, to dochodzi do złamania kości. Uraz powodujący złamanie kości może być bezpośredni lub pośredni. Powstałe w wyniku złamania odłamy kostne mogą być względem siebie przemieszczone lub nie. Dlatego wyróżnia się złamania z przemieszczeniem i złamania bez przemieszczenia. W złamaniach z przemieszczeniem odłamy kostne mogą być ułożone względem siebie pod różnym kątem, lub przemieszczone do boku – często z jednoczesnym skręceniem (rotacją). Przy oglądaniu kończyny, w której doszło do przemieszczenia odłamów kostnych, stwierdza się jej „skrócenie”. Jeżeli w wyniku złamania powstały więcej niż dwa odłamy, złamanie nazywa się wieloodłamowym. W przypadku, gdy złamaniu kości towarzyszy uszkodzenie powłok skórnych w okolicy złamania – nazywa się to złamaniem otwartym, w przeciwieństwie do złamania zamkniętego, gdy powłoki skórne nie zostały uszkodzone. Gdy złamanie dotyczy kości, której wytrzymałość uległa zmniejszeniu w wyniku wcześniejszych zmian chorobowych (zapalnych, nowotworowych lub innych) – to takie złamanie nazywa się złamaniem patologicznym. Czasami do takiego złamania dochodzi w wyniku błahego urazu o niewielkiej sile, niewystarczającej do złamania zdrowej kości.
Do złamań dochodzi w różnym wieku. W wieku dziecięcym najczęściej dochodzi do złamania kości piszczelowej, nadkłykciowego złamania kości ramiennej i złamania kości przedramienia. U dzieci istnieje szczególny typ złamania bez bocznego przemieszczenia – złamanie podokostnowe, zwane czasami złamaniem „typu zielonej gałązki”. W tym typie złamania silna i gruba okostna nie ulega uszkodzeniu, przez co nie dochodzi do przemieszczenia odłamów do boku. U ludzi dorosłych (zwłaszcza w wieku starczym) najczęstszymi złamaniami związanymi z osteoporozą kości są złamania dalszej przynasady i nasady kości promieniowej, złamanie kompresyjne (zgniecenie) trzonów kręgów i złamanie szyjki kości udowej.

Zwichnięcie stawu

Urazowe zwichnięcie stawu można zdefiniować jako całkowite przemieszczenie względem siebie powierzchni stawowych kości tworzących staw. Jest to uraz bardzo poważny, któremu zawsze towarzyszy rozerwanie torebki stawowej i więzadeł. Termin „zwichnięcie” często jest nadużywany przez pacjentów, którzy tym mianem określają znacznie mniejszy uraz – skręcenie stawu.

Skręcenie stawu

W wyniku działania siły, najczęściej skrętnej, dochodzi do różnego stopnia rozerwań i rozciągnięć torebki stawowej i więzadeł, bez trwałego przemieszczenia powierzchni stawowych kości. Tego typu uraz stawu określany jest jako skręcenie. Ból, obrzęk i czasami krwiak w okolicy stawu są charakterystycznymi objawami skręcenia. Najczęściej takiemu urazowi ulegają stawy skokowe. Skręcenie jest znacznie częstszym urazem stawu niż zwichnięcie.

Osteoporoza

Osteoporoza jest uogólnioną chorobą kości, charakteryzującą się zmniejszoną masą tkanki kostnej i destrukcją jej budowy przestrzennej (mikroarchitektury), które w kosekwencji prowadzą do zwiększonego ryzyka złamań kości. Dokonując pewnego uproszczenia można stwierdzić, że jest to choroba, w której jest „za mało kości w kości” (bez zmiany jej objętości) w stosunku do normy wieku, płci i rasy. Dlatego też, innym niekiedy terminem określającym osteoporozę jest zrzeszotnienie kości – oznaczające rozrzedzenie kości. Choroba przez długi czas przebiega bez jakichkolwiek objawów. Zwykle dopiero po latach ujawnia się poprzez złamania patologiczne pod wpływem niewielkich urazów oraz występujących wraz z nimi licznych powikłań. Zaawansowana choroba doprowadza do trwałego kalectwa – ograniczenia sprawności ruchowej i przewlekłego bólu, bądź śmierci.
Osteoporoza należy do chorób, których rozwój związany jest z szeroko pojętym stylem życia człowieka obejmującym m.in. problemy związane z żywieniem (np. niedostateczną podażą wapnia w diecie), zbyt małą aktywnością fizyczną, niedostatecznym nasłonecznieniem. Oprócz tego, osteoporozę cechuje znaczne uzależnienie od wieku, dotyczy osób najczęściej po 60 roku życia.
Osteoporoza jest najczęstszą chorobą kości. Przeprowadzone w Polsce badania oparte na diagnostyce radiologicznej kręgosłupa wykazały, że u osób powyżej 50 roku życia blisko jedna trzecia kobiet i mężczyzn jest dotkniętych tą chorobą (zależnie od płci w poszczególnych regionach kraju mogą występować istotne różnice w częstości występowania choroby).
Z uwagi na przyczyny powodujące chorobę wyróżnia się osteoporozy pierwotne, bądź wtórne. Osteoporoza pierwotna stanowi 80% wszystkich przypadków osteoporoz; wśród nich wyróżnić można dodatkowo takie, które często występują w młodym wieku i dotyczą wzrostu szkieletu nie nadążającego za normą wiekową (osteoporozy idiopatyczne) oraz takie, w których dochodzi do znacznej utraty tkanki kostnej z powodu menopauzy lub starości (osteoporozy inwolucyjne). Osteoporoza wtórna występuje w 20% przypadków osteoporoz i jest zawsze następstwem innej choroby (np. defekty genetyczne, zaburzenia endokrynologiczne), bądź też skutkiem długotrwałego przyjmowania niektórych leków. Osteoporoza (wtórna) prawie zawsze obejmuje swoim procesem wszystkie kości. Miejscowo przebiegający proces osteoporotyczny może być związany np. z reumatoidalnym zapaleniem stawów lub długotrwałym unieruchomieniem (np. noszenie opatrunku gipsowego).
Podstawowym badaniem dla rozpoznania osteoporozy są badania ilościowe, oceniające gęstość kości. Są to badania densytometryczne, oparte na zastosowaniu niewielkich dawek promieni jonizujących lub fali ultradźwiękowej. W zawansowanej fazie choroby, kiedy gęstość kości zmniejsza się o około 40%, osteoporozę daje się rozponać również na podstawie typowych zdjęć radiologicznych kości. Dla ustalenia przyczyny oraz śledzenia przebiegu leczenia osteoporozy konieczne jest wykonanie badań laboratoryjnych krwi i moczu. W zakres badań laboratoryjnych może wchodzić także ocena stężeń we krwi wybranych hormonów oraz tzw. wskaźników przebudowy kośćca.

Wrodzona dysplazja stawów biodrowych

Wrodzona dysplazja (niedorozwój) stawów biodrowych przejawia się m.in. tym, że panewka stawu biodrowego jest płytka i mała, jej kąt nachylenia do linii poziomej jest zwiększony, głowa kości udowej bywa odchylona do boku, kąt szyjkowo-trzonowy i kąt przodoskręcenia szyjki kości udowej są zwiększone w stosunku do normy. Wada powstaje w okresaie życia płodowego i jest najczęściej występującą wadą wrodzoną u ludzi. Jej etiologia (przyczyna), podobnie jak większości wad wrodzonych, nie jest wyjaśniona. Jej najbardziej nasilona forma to wrodzone zwichnięcie stawów biodrowych.
Rozpoznanie wrodzonej dysplazji (niedorozwoju) stawów biodrowych odbywa się na podstawie badania klinicznego noworodka (najlepiej w pierwszych 5 dniach po urodzeniu) oraz badania radiologicznego i/lub ultrasonograficznego stawów biodrowych.

Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS)

Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), dawniej nazywane gośćcem przewlekłym postępującym (GPP) jest chorobą ogólnoustrojową, chociaż przede wszytkim dotyczy narządów ruchu.

Charakterystycznymi objawami choroby są:

• długotrwałe obrzęki tych samych stawów po obu stronach ciała, najczęściej stawów rąk i stóp, nadgarstka, łokci, stawów skokowych;
• uczucie sztywności porannej, ustępujące po rozruszaniu się;
• zaniki mięśniowe;
• obecność tzw. guzków reumatoidalnych w tkance podskórnej;
• zapalenie kaletek maziowych pochewek ściegien;
• często zerwania ścięgien (zarówno mięśni zginaczy, jak i prostowników) osłabionych w procesie chorobowym.

W zaawansowanej postaci choroby, zwykle po wielu latach jej istnienia, dochodzi do różnego stopnia ograniczeń ruchomości stawów, aż do całkowitego zniesienia ruchu. Choroba może prowadzić do znacznego kalectwa, wyrażającego się ograniczeniem sprawności fizycznej i różnego typu deformacjami ciała. RZS dotyczy częściej kobiet niż mężczyzn, może rozpocząć się w różnym wieku, choć u dzieci występuje znacznie rzadziej niż u dorosłych.
Dla rozpoznania RZS najważniejsze jest stwierdzenie w badaniu przedmiotowym pacjenta charakterystycznych zmian chorobowych narządów ruchu. Pomocne w rozpoznawaniu choroby są badania dodatkowe, takie jak zdjęcia rentgenowskie w różnych projekcjach, badania krwi takie jak: odczyny serologiczne (zwykle odczyn Waalerego-Rosego i odczyn lateksowy) wykrywające obecność czynnika reumatoidalnego w surowicy, OB (odczyn opadania krwinek czerwonych), badania składu białek krwi (proteinogram) i inne.

Choroba zwyrodnieniowa układu kostno-stawowego (artroza)

W chorobie tej dochodzi do niszczenia i ubytku chrząstek stawowych oraz nieprawidłowego przerostu (hipertrofii) tkanki kostnej w okolicy okołostawowej. Określa się to jako zmiany zwyrodnieniowe (degeneracyjne) i zniekszałcające stawy. Konsekwencją choroby jest zniekształcenie powierzchni stawowych. Zmiany zwyrodnieniowo-zniekształcające stawów pojawiają się z wiekiem u wszystkich ludzi, ale nie wszyscy wymagają z tego powodu leczenia. O chorobie zwyrodnieniowej mówi się wówczas, jeżeli omawiane zmiany stawów są przyczyną ograniczenia sprawności ruchowej i dają dolegliwości bólowe. Chorobę zwyrodnieniową układu kostno-stawowego rozpoznać można u kilkunastu procent ludzi. Choroba zwyrodnieniowa może dotyczyć wszystkich stawów, jednak najczęściej w związku z pionową postawą ciała dotknięte nią są stawy najbardziej obciążone, tzn. stawy kręgosłupa, stawy biodrowe (patrz niżej: choroba zwyrodnieniowo-zniekształcająca stawów biodrowych) i kolanowe. Często dotyczy również stawów ramiennych, łokciowych, międzypaliczkowych dalszych palców rąk i stawów skokowych. Rozpoznanie choroby ustala się na podstawie informacji uzyskanych od pacjenta (dokładnym wywiadzie), badaniu klinicznym i zdjęciach radiologicznych kości w określonych projekcjach.

Choroba zwyrodnieniowo-zniekształcająca stawów biodrowych (koksartroza)

Koksartroza (z łacińskiego coxarthrosis) polega na stopniowej destrukcji chrząstki stawowej, która traci swoje właściwości amortyzujące i zmniejszające tarcie powierzchni stawowych kości. W rezultacie powstają nierówności na powierzchniach stawowych, a na ich brzegach pojawiają się wyrośla kostne. Stopniowo dochodzi do ograniczania ruchomości stawu biodrowego i ograniczenia możliwości chodzenia. Ból występuje nie tylko podczas poruszania się, ale również w czasie spoczynku (nierzadko też w nocy). Choroba trwa zwykle wiele lat, a objawy narastają stopniowo z różną szybkością. Choroba może dotyczyć jednego lub obu stawów biodrowych. Jeżeli chory w przeszłości nie przechodził żadnej choroby stawu biodrowego, ani nie doznał urazu tego biodra, a mimo to rozwinęły się zmiany zwyrodnieniowo-zniekształcające – mówi się o koksartrozie pierwotnej. Przyczyny jej powstania nie są dokładnie poznane. Istniejące hipotezy dotyczące etiologii (powstawania) koksartrozy pierwotnej podkreślają znaczenie zmiany składu chemicznego i właściwości fizycznych płynu stawowego, które powodują upośledzenia odżywiania chrząstki stawowej i zwiększenie tarcia powierzchni stawowych, zaburzenia ukrwienia stawu, mikrourazy prowadzące do złamań beleczek kostnych w warstwie podchrzęstnej głowy kości udowej i panewki stawu biodrowego.Czasami ewidentną przyczyną koksartrozy jest przebyty uraz, bądź choroba stawu biodrowego. Nazywa się to koksartrozą wtórną. Może się ona rozwinąć na tle wrodzonej dysplazji (niedorozwoju) stawów biodrowych (koksartroza dysplastyczna), przebytej w dzieciństwie choroby Perthesa, młodzieńczego złuszczenia głowy kości udowej, zapalenia stawu biodrowego, urazowego zwichnięcia stawu biodrowego, złamania głowy lub szyjki kości udowej, złamania panewki stawu biodrowego, jałowej, idiopatycznej (o nieznanej przyczynie) martwicy głowy kości udowej dorosłych i wielu innych chorób i urazów biodra. Koksartroza wtórna występuje znacznie rzadziej niż koksartroza pierwotna. Rozpoznanie choroby opiera się na dokładnie zebranym wywiadzie od chorego, badaniu klinicznym chorego i zdjęciach radiologicznych stawów biodrowych.

Dowiedz się jaką dietę stosować na stawy – https://arthroncomplex.pl/blog/dieta-na-stawy/