Problem niepłodności obecnie dotyczy około 15-20 proc. par w wieku rozrodczym. Dla wielu z nich jedyną szansą na dziecko jest zapłodnienie in vitro, czyli pozaustrojowe. Wyjaśniamy, na czym polega ta metoda i jak przebiega proces zapłodnienia.
Zapłodnienie pozaustrojowe jest najskuteczniejszą metodą stosowaną w leczeniu niepłodności. Stosuje się ją dopiero wtedy, gdy inne metody nie dadzą oczekiwanych rezultatów w postaci zajścia w ciążę. In vitro pomaga wielu osobom spełnić marzenie o dziecku. W ciągu czterdziestu dwóch lat dzięki tej metodzie przyszło na świat ponad osiem milionów pociech.
Pierwsze dziecko po leczeniu IVF urodziło się w 1978 roku w Wielkiej Brytanii. Była to dziewczynka Luise Brown. Od tej pory metoda IVF jest wykorzystywana na całym świecie. W Polsce w 1987 roku, w Instytucie Położnictwa i Chorób Kobiecych Akademii Medycznej w Białymstoku, urodziła się pierwsza dziewczynka „z probówki”.
In vitro jako metoda leczenia niepłodności
„In vitro” jest naukowym terminem, który dosłownie oznacza „w szkle”. W medycynie stosuje się go jako określenie procedury biologicznej, która odbywa się poza organizmem, mimo że naturalnie powinna odbywać się właśnie w nim. Nie zawsze jest to jednak możliwe.
Zapłodnienie in vitro (ang. in vitro fertilization, IVT) polega na zapłodnieniu komórki jajowej przez plemnik poza żeńskim układem rozrodczym, czyli poza organizmem kobiety. Jest to procedura medyczna odbywająca się w warunkach laboratoryjnych.
IVF może być stosowane u kobiet lub u mężczyzn w razie obniżonej jakości nasienia, a także w przypadku niepłodności idiopatycznej, czyli u par z niepłodnością niewyjaśnionego pochodzenia. Wskazaniami do zabiegu in vitro są takie przyczyny niepłodności jak m.in. endometrioza, niedrożność jajowodów, niepłodność idiopatyczna (czyli o niewyjaśnionym podłożu) czy niska jakość nasienia.
Na czym polega in vitro?
Zapłodnienie in vitro to seria procedur stosowanych, by pomóc parze w poczęciu dziecka. Daje szansę na zajście w ciążę i posiadanie dziecka, jeśli inne metody leczenia okażą się w danym przypadku nieskuteczne lub nie mają szansy powodzenia. Podczas zapłodnienia in vitro można użyć własnych komórek jajowych i nasienia partnera lub komórek jajowych, nasienia lub zarodków od dawców anonimowych.
Procedura IVT składa się z kilku etapów. Każdy z nich to kolejny krok, który ma na celu prawidłowe pobranie komórek rozrodczych oraz zapłodnienie komórki jajowej i umieszczenie jej w organizmie kobiety.
Poszczególne etapy to:
– rozpoczęcie stymulacji hormonalnej u pacjentki. Ma ona na celu pobranie kilku do kilkunastu komórek jajowych oraz przygotowanie macicy na przyjęcie zarodków,
– stymulacja produkcji nadliczbowych komórek jajowych,
– monitorowanie cyklu aż do określenia czasu pobrania komórek jajowych, czyli ich punkcji,
– pobrane z jajników dojrzałe komórki jajowe są zapładniane przy zastosowaniu wybranej procedury w warunkach laboratoryjnych,
– hodowla zarodków,
– embriolog, po potwierdzeniu zapłodnienia, systematycznie, przez cały okres hodowli ocenia rozwój zarodków,
– wybór najlepiej rokujących zarodków,
– transfer zarodka i zamrożenie nadliczbowych zarodków. Niewykorzystanie zarodki można przechowywać na przyszłość i transferować w ew. następnych podejściach.
Fot. poglądowe, Mart Production
